มือใหม่ไปปักกลดในป่า

บทที่ 2  มือใหม่ไปปักกลดในป่า

สวัสดีครับเพื่อนๆ

วันนี้พอจะมีเวลา ( จากการเล่นเน็ท ) เลยมานั่งพิมพ์เรื่องราวให้เพื่อน ๆ ได้อ่านเล่นกันครับ..จากตอนที่แล้วที่ผม เล่าถึงความร้อนของอากาศที่ค่าย Lotus camp ( ปัจจุบันไม่ร้อนแล้วนะครับ ) มีอยู่ครั้งหนึ่งผมได้เดินทางไปช่วยงานอาจารย์อีก ขณะที่กำลังนั่งหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้ เพราะแดดตอนเที่ยงมันเย็นซะที่ไหนล่ะ  ผมก็นั่งมองเพลิน ๆ ไปรอบค่าย เห็นคนงาน 2 คน กำลังตากแดดมุงกระเบื้องหลังคาโรงนอนอยู่ แดดก็แดดเดียวกับที่เราหลบมันอยู่นี่แหละ แต่ทำไมคนงานเขาตากแดดอยู่ได้หว่า พอหันกลับมาดูตัวเอง.... ( คิดเอาเอง )

มีอยู่คืนนึง อาจารย์บอกให้ลองไปปักกลดนั่งสมาธิใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างศาลาดู จะได้รู้ว่าเป็นยังไง..ผมกับน้องอีกคนหนึ่งเลยหอบหิ้วอุปกรณ์เดินทางไปยัง ต้นไม้ข้างศาลา ( สมัยก่อนศาลาไม่ใหญ่ขนาดนี้..ต้นไม้ดูห่างจากศาลาพอสมควร  ) โดยมีอาจารย์กับน้าฉัตร ( ศิษย์รุ่นพี่ ) เดินตามมาคอยช่วยกางกลดให้ กลดของผมกับน้องอีกคนนึงเป็นแบบห้อยอยู่บนกิ่งไม้ที่กางออก ๒ ข้าง ที่ผูกกลดอยู่ค่อนข้างสูง กว่าจะกางกลดได้ก็ทุลักทุเลหน่อย. ตามประสามือใหม่..

พอกางกลดเสร็จ ก็เริ่มลงมือนั่งสมาธิกัน โดยที่อาจารย์กับน้าฉัตรได้กลับเข้าไปพักบนศาลาเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศรอบๆตัว ดูมืดมากจะมีแสงไฟก็แต่บนศาลาเท่านั้น มีลมพัดมาเรื่อยๆ  พอ ให้กลดไหวตัวไปมา..ผมเองก็กะว่านั่งสมาธิแล้วก็นอนตรงที่ปักกลดนี่แหละ.. หลังจากนั่งสมาธิเสร็จ ต่อด้วยอุทิศส่วนกุศลแล้ว ผมเหลือบตาดูน้องอีกคนที่อยู่ในกลดคนละฝั่งต้นไม้..มองไม่เห็นแฮะ...นอนดีกว่า..

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมรู้สึกตัวอีกทีเพราะหนาวมาก เหตุเพราะลมพัดแรงกว่าช่วงหัวค่ำ ผมลืมตาขึ้นมองไปรอบๆตัว..มืด.ตึ๊บ..ชักเริ่มวังเวง (ผมเป็นคนกลัวผีมาก) หันไปดูน้องอีกคนก็มองไม่เห็น..ลมพัดกลดโยกไปโยกมา..ทันใดนั้น......  จ๊ากก กก...กลดของผมร่วงลงมา...ผ้ามุ้งหลุดลงมาห่อตัวผมไว้อีรุงตุงนัง.. (กรรมของตรูอีกแล้ว) ผมรีบแหวกตัวออกจากกองมุ้งที่อีรุงตุงนังนั้น..แล้วรีบ..วิ่งกลับศาลา ทันที..บนศาลามีกลดว่างอยู่พอดี ผมจึงสวมรอยทันที..แฮ่ๆๆ..หลับสบายล่ะทีนี้

ตื่นขึ้นมาตอนเช้า อาจารย์เดินมาแซวทันทีพร้อมกับหัวเราะว่า “กูนึกว่าไอ้บอลมันหายไปไหน แอบมานอนอยู่นี่เอง..” ผมก็ยิ้มแหยๆ พร้อมคราบน้ำลายมุมปาก (นอนน้ำลายยืด)

ลองมานึกเล่น ๆ ดู ถ้าเราเป็นอาจารย์ แล้วปล่อยลูกศิษย์มือใหม่ไปปักกลดในป่า 2 คน.. พอรุ่งเช้าลูกศิษย์หายไป 1 คน..นี่ถ้าอยู่ในป่าอาจารย์คงคิดว่า เสือคาบลูกศิษย์กรูไป.แด..ก..แล้ว..555..

ใกล้เวลาเลิกงานแล้วครับ..วันนี้ขอหยุดไว้ตรงนี้ก่อน..ขอให้เพื่อน ๆ มีความสุขมาก ๆ นะครับ

 
สวัสดี

(บันทึกเมื่อ พฤศจิกายน พ.ศ. 2551)